Autor: ts_pm

Decyzja WZ mozliwa dla czesci działki – Potwierdziło to Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii w odpowiedzi na pytanie radcy prawnego Polskiego Zwiazku Firm Deweloperskich Przemysława Dziąga.

KOMENTARZ Joanny Sebzdy-Załuskiej

Mec. Joanna Sebzda-Załuska, radca prawny, partner GWW Legal, ocenia, że możliwość ustalenia WZ dla terenu inwestycji obejmującego cześć działki ewidencyjnej jest prawnie akceptowalna. W praktyce jednak, jak dodaje w komentarzu dla DGP, spotykamy się również z sytuacjami, gdy mozliwość ustalenia WZ dla cześci działki negowana jest przez organ lub sąd administracyjny. Według niej jednym z powodów uchylania decyzji wydanych dla cześci działki ewidencyjnej jest sytuacja, kiedy ograniczenie terenu inwestycji do cześci działki ewidencyjnej może prowadzić do obejścia przepisów środowiskowych. Prawniczka przypomina, że jeśli dane przedsięwzięcie zalicza się do znaczaco oddziałujacych na srodowisko, to wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, która powinna poprzedzac WZ. Jak tłumaczy, jednym z parametrów, które decyduja o tym, czy inwestycja bedzie wymagała decyzji srodowiskowej jest powierzchnia zabudowy. Przez to pojecie rozumie się nie tylko powierzchnie terenu zajetą przez obiekty budowlane, lecz także pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia, w tym tymczasowego. Dlatego czasami zdarza sie okrojenie terenu inwestycji.

– Z punktu widzenia inwestorów istotne jest, aby podejscie organów było jednolite i aby mieli gwarancje, że istnieje podstawa do wydania warunków zabudowy dla czesci działki ewidencyjnej. Jesli taka zasada zostanie przesadzona, to zyskamy wiekszą pewność
prawa. Marzy mi sie, jako pełnomocnikowi działajacemu na terenie całego kraju, aby moje rekomendacje nie były uzależnione od tego, w której części Polski klient realizuje inwestycje. Przeciez przepisy ustawowe wszedzie sa takie same – podkreśla prawniczka.

Cały artykuł, który ukazał się 13 kwietnia 2021 r, w Dzienniku Gazecie Prawnej, do pobrania poniżej.

Pierwsza na rynku publikacja omawiająca w szczegółowy sposób formy pomocy udzielanej przedsiębiorcom, w związku z ograniczeniami w prowadzeniu przez nich działalności gospodarczej, związanych ze stanem pandemii COVID-19 już w sprzedaży. Autorzy nie ograniczyli się jedynie do omówienia możliwych form tej pomocy, lecz w szczególności skupili się na aspektach praktycznych, związanych z kontrolą przedsiębiorców w zakresie uzyskania i wykorzystania udzielonej im pomocy.

Pandemia i zamknięcie polskiej gospodarki sprawiło, że wielu przedsiębiorców z dnia na dzień straciło źródło przychodów, co w dalszej perspektywie wiąże się z ryzykiem zawieszenia lub likwidacji działalności, a także zwolnieniami pracowników. Czasowym rozwiązaniem dla przedsiębiorców, mającym przeciwdziałać negatywnym konsekwencjom lockdownu było udzielenie im wsparcia w ramach tzw. tarcz antykryzysowych czy tarcz finansowych Polskiego Funduszu Rozwoju.

W książce dokładnej analizie poddano poszczególne prawne regulacje dotyczące:
• statusu przedsiębiorstwa,
• założeń programowych tarczy finansowej adresowanej do małych i średnich firm,
• preferencji podatkowych udzielanych w związku z pandemią,
• przesłanek i warunków, które przedsiębiorca musi spełnić, by uzyskać dofinansowanie przyznawane przez starostów oraz dofinansowanie z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
• znaczenia tarczy finansowej PFR 2.0.

Beneficjenci oferowanych form pomocy muszą być przygotowani na to, że wcześniej czy później mogą zostać objęci kontrolą realizowaną przez podmioty finansujące czy też organy państwowe. Niniejszy poradnik będzie przydatnym narzędziem w toku prowadzonej kontroli. Szczegółowo wskazano w nim, jak przygotować się do kontroli, m.in.:
• jakie dokumenty przedsiębiorca winien posiadać,
• jak długo je przechowywać,
• jakimi dowodami może się posłużyć w trakcie kontroli, by potwierdzić poprawność skorzystania z różnych form wsparcia.

Publikacja przeznaczona jest dla doradców podatkowych, adwokatów i radców prawnych. Zainteresuje również sędziów sądów administracyjnych, pracowników organów administracji skarbowej, a także służby prawne oraz księgowe przedsiębiorców korzystających z pomocy państwa.

Książka jest już dostępna w sprzedaży: https://www.profinfo.pl/sklep/wsparcie-udzielane-przedsiebiorcom-w-zwiazku-z-pandemia-covid19,146501.html 

W dniu 11 maja 2021 r. odbędzie się posiedzenie pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy ma podjąć uchwałę w sprawie rozstrzygnięcia rozbieżności w wykładni przepisów prawa występujących w orzecznictwie sądowym w sprawach tzw. „kredytów frankowych”. Decyzja Sądu Najwyższego będzie miała ogromny wpływ na sytuację setek tysięcy osób. W sferze ekonomicznej będzie to najbardziej znacząca decyzja sądownicza w historii nowożytnej Polski.

Celem niniejszego artykułu nie jest przedstawienie argumentów za tym jaka powinna być decyzja Sądu Najwyższego, ale ocena jakiej decyzji należy się spodziewać i dlaczego. Poniżej nie znajdą zatem Państwo argumentacji prawnej i języka, który ma wzmocnić siłę takiej argumentacji, ale prosty i klarowny wykład o tym „o co chodzi” z tymi „rozbieżnościami” i jak Sąd Najwyższy, zdaniem autora, je rozstrzygnie. A zatem, bez dalszych rozbiegów obiecuję, że to ostatni i jedyny łaciński wtręt w tym tekście, ad rem.

Klauzule abuzywne i bankowe kursy walut

Spory klientów z bankami dotyczące „frankowych umów kredytowych” sprowadzają się do zarzutu, że banki do umów kredytowych wprowadziły niedozwolone postanowienia umowne (tzw. klauzule abuzywne). Postanowienia te dotyczą sposobu przeliczania złotówek na walutę lub waluty na złotówki. W skrócie, to banki same decydowały jaki kurs wymiany dla potrzeb realizacji umowy kredytowej będzie przyjmowany. Takie postanowienia zgodnie z prawem uznaje się za „niezastrzeżone”, to znaczy że nie obowiązywały one od samego początku zawarcia umowy kredytowej.

Powszechnie (ale uwaga: nie w 100% przypadków) sądy przyjmują, że przedmiotowe „bankowe kursy walut” są postanowieniami niedozwolonymi. Nie oznacza to jednak, że każda zawarta umowa kredytowa zawiera takie „niedozwolone postanowienie”. To należy ocenić w odniesieniu do konkretnej umowy. W praktyce jednak proceder wprowadzania „kursowych” klauzul abuzywnych dotyczył większości umów kredytowych w latach 2005-2012.

Rozbieżności zaczynają się tutaj

Skoro w umowie kredytowej nie ma postanowień dotyczących kursów walut – bo są to postanowienia niedozwolone, to co dalej? Pierwszy pogląd to stwierdzenie, że umowa dalej wiąże bank i klienta, tylko jest umową „w złotówkach”, ale oprocentowanie jest liczone jak dla kredytów „walutowych”. Czyli kredyt w PLN + LIBOR. Konkurencyjny pogląd to stwierdzenie, że skoro nie ma „bankowych kursów walut” to w to miejsce wchodzą jakieś inne kursy walut – np. średni kurs NBP. W końcu zaś pojawia się pogląd, że wymazanie sposobu przeliczania walut oznacza upadek całek umowy. I tak wszystkie powyższe stanowiska zostały wyrażone w licznych wyrokach sądów powszechnych oraz kilku orzeczeniach Sądu Najwyższego.

Skład 26 sędziów. Kto za, a kto przeciw?

Aktualnie, skład Izby Cywilnej Sądu Najwyższego to 26 sędziów. Uchwała pełnego składu izby wymaga, aby za taką uchwałą opowiedziała się większość sędziów tego składu. A zatem dla oceny, jaka uchwała może zostać podjęta należy sprawdzić ilu sędziów do tej pory opowiadało się za danym rozwiązaniem. Na co dzień (z pewnymi wyjątkami) orzeczenia Sądu Najwyższego zapadają w składzie trzyosobowym. Liczba wyroków w sprawach frankowych, w których poruszana jest kwestie „bankowych kursów walut” to kilka orzeczeń. Łączna liczba sędziów, którzy wciąż zasiadają w składzie Izby Cywilnej, która podpisała się pod orzeczeniami tego typu to ponad połowa sędziów obecnego składu, ale uwaga nie wszyscy sędziowie zabierali głos w tej sprawie. Dla oceny, które rozstrzygnięcie może zapaść należy zatem „policzyć” ilu sędziów opowiadało się za danym rozstrzygnięciem.

Wyroków wskazujących na dalsze obowiązywanie umowy w złotówkach, ale z oprocentowaniem LIBOR (jako dopuszczalna opcja) jest mniej niż orzeczeń o przeciwnym poglądzie. Sędziów, którzy wciąż zasiadają w składzie Sądu Najwyższego, którzy podpisali się pod takimi orzeczeniami – jest siedmiu. Z kolei wariant za możliwością przyjęcia innego kursu walut do umowy kredytowej został wyrażony w większej liczbie orzeczeń niż wariant „PLN+LIBOR”. Nie we wszystkich jako właściwy był wskazany „średni kurs NBP”, ale był to przeważający pogląd. Pod takimi orzeczeniami podpisało się dziewięciu sędziów. Należy zauważyć, że w aż pięciu z tych orzeczeń, w składzie orzekającym zasiadał ten sam sędzia – dr hab. Roman Trzaskowski. Tym samym liczba (większa) orzeczeń za „kursem NBP” wobec „PLN+LIBOR” nie przekłada się na tak dramatyczną różnicę w liczbie sędziów przyjmujących dane rozwiązanie za prawidłowe.

Game changer

W wydanych do tej pory wyrokach nie ma zatem przesądzonej „większości” w całym składzie Izby Cywilnej Sądu Najwyższego za danym rozwiązaniem, ale… w układance należy uwzględnić jeden istotny wyrok innego sądu: wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 3 października 2019 r. w sprawie państwa Dziubak. To orzeczenie stanowi bowiem klasyczne „game changer” w sprawie…

Trybunał zajął stanowisko, w którym stwierdził, że w świetle prawa europejskiego nie można wypełniać luk po postanowieniach niedozwolonych zawartych w umowie w oparciu przepisy krajowe o charakterze ogólnym. We wspomnianych wyżej orzeczeniach Sądu Najwyższego za wariantem „kurs NBP” sędziowie wskazywali na możliwość zastąpienia „bankowych kursów walut” innymi regulacjami w tym opartymi o analogie prawne. W świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości takie rozumowanie jest nieprawidłowe. I tu pojawia się orzeczenie Sądu Najwyższego wydane po wskazanym wyżej wyroku Trybunału Sprawiedliwości, w którego składzie zasiadał również wspomniany wcześniej Sędzia Sądu Najwyższego dr hab. Roman Trzaskowski.

Orzeczenie to, stanowi pewien rodzaj odnowienia stanowiska w stosunku do wcześniejszych orzeczeń opowiadających się za możliwością uzupełnienia umowy o „kurs NBP”. Wspomniany wyrok (V CSK 382/18) zakłada bowiem „usunięcie” całej umowy kredytowej, jeżeli za taką decyzją opowie się konsument.

Rozstrzygnięcie

Jak się wydaje zatem rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego opowiadające się za zastąpieniem „bankowych kursów walut” innym kursem – np. „kursem NBP”, jest mało prawdopodobne. Wariant PLN+LIBOR, jakkolwiek znajduje zwolenników w składach orzekających Sądu Najwyższego, również nie będzie finalnym rozstrzygnięciem. Jako najbardziej prawdopodobny wariant uznać należy zatem przyjęcie „upadku” –nieważności, całej umowy kredytowej, o ile życzenie takie wyrazi sam konsument. I tu Sąd Najwyższa również wypowie się w zakresie tego jak bank i klient powinni się z zaciągniętego kredytu rozliczyć. Tu niestety nie ma tak licznych wypowiedzi sędziów jak w przypadku „bankowych kursów walut”, więc nie jest możliwe przeprowadzenie prognozy orzeczenia w oparciu o historyczne decyzje sędziów Sądu Najwyższego. Zaraz jednak po uchwale Sądu Najwyższego postaram się przedstawić praktyczne aspekty tego orzeczenia.

Potrzebują Państwo więcej informacji? Kontakt do naszych ekspertów:

• Urszula Darkowska
• Ryszard Bartkowiak