Miesiąc: grudzień 2016

JPK to co do zasady bardzo dobre narzędzie, którego efektem powinno być uszczelnienie systemu podatkowego. Mamy jednak do czynienia z porażką Ministerstwa Finansów, zarówno pod względem przepisów regulujących JPK, jak i rozwiązań informatycznych – pisze Zdzisław Modzelewski.

KOMENTARZ | Zdzisław Modzelewski, doradca podatkowy, wspólnik praktyki podatkowej GWW

Jednolity Plik Kontrolny to co do zasady bardzo dobre narzędzie, którego efektem powinno być uszczelnienie systemu podatkowego. Mamy jednak do czynienia z porażką Ministerstwa Finansów, zarówno pod względem przepisów regulujących JPK, jak i rozwiązań informatycznych. Przykładem jest choćby niezgodność struktury JPK VAT z ustawą o VAT i wzorem obecnie obowiązującej deklaracji VAT. Zmieni się to trochę od 2017 r., podobnie jak techniczna możliwość złożenia korekty JPK, której system obecnie nie przewiduje, a przepisy nie przewidują także w przyszłym roku.

Przede wszystkim nie opracowano jednak narzędzi do analizy danych pozyskiwanych z JPK. Bez tego samo raportowanie nie przyniesie żadnych korzyści. Należy mieć nadzieję, że system będzie sprawnie funkcjonował w 2018 r., kiedy składanie JPK stanie się obowiązkiem dla wszystkich przedsiębiorców.
 

Z praktyki moich klientów wynika, że ponowne rozpatrzenie sprawy przez zarząd województwa często jest czystą fikcją. Nie ma żadnego odniesienia się do argumentów podnoszonych we wniosku. Osoby orzekające za drugim razem tylko przepisują automatycznie treść decyzji nakazującej zwrot środków.

Szansa na wygraną pojawia się dopiero w wojewódzkim sądzie administracyjnym. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że dopóki mój klient nie zwróci fizycznie tych środków, naliczane są mu odsetki. Wynoszą one tyle, ile od zaległości podatkowych, czyli 8 proc. w skali roku. Są to więc kolosalne kwoty. Tak jest w wypadu regionalnych programów operacyjnych wdrażanych przez zarząd województwa. W krajowych programach będących w gestii ministra rozwoju i finansów jest już zupełnie inaczej. Bardziej obiektywnie – mówi ekspert od środków unijnych, Grzegorz Karwatowicz.

Pełna treść artykuły dostępna pod linkiem.

W ostatnim czasie zaczęły pojawiać się interpretacje indywidualne, w których Minister Finansów dokonuje szerszej wykładni pojęcia „pierwszego zasiedlenia”. O zmianie "optyki" resortu i znacznym uproszczeniu analizy opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości pisze Wojciech Dąbrowski.

KOMENTARZ | Wojciech Dąbrowski, prawnik, specjalista ds. podatkowych GWW

Bój z fiskusem dobiega końca

Przez kilka ostatnich lat jednym z bardziej skomplikowanych zagadnień na gruncie podatku VAT była kwestia opodatkowania sprzedaży zabudowanych nieruchomości. Problemem stanowiło m.in. określenie jakie czynności powodują „pierwsze zasiedlenie” budynku, budowli lub ich części. Po latach Minister Finansów przyznaje rację sądom, doradcom podatkowym i tym samym podatnikom, przyczyniając się jednocześnie do znacznego uproszczenia analizy opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości.

Efekt tej zmiany ma fundamentalne znaczenie dla przedsiębiorców. Obecnie – jak się wydaje – podatnicy nie będą zmuszeni badać co działo się z budynkami i budowlami na przestrzeni kilku, a nawet kilkunastu lat, aby uzyskać informację o zwolnieniu lub opodatkowaniu VAT sprzedaży zabudowanych nieruchomości. Ograniczy to również nadużycia w postaci tworzenia fikcyjnych umów najmu tylko po to by udowodnić wystąpienie „pierwszego zasiedlenia”.

Minister Finansów przez lata bardzo wąsko definiował pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, uznając, iż dochodzi do niego co do zasady w momencie sprzedaży, najmu lub dzierżawy obiektu budowlanego. Takie czynności miały odpowiadać definicji przedstawionej w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdzie mowa jest o oddaniu budynku, budowli lub ich części „do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. W ostatnim czasie zaczęły pojawiać się interpretacje indywidualne, w których Minister Finansów dokonuje szerszej wykładni pojęcia „pierwszego zasiedlenia”, przykładem jednej z nich jest interpretacja z 13.10.2016 r. (nr IPPP3/4512-488/16-4/PC).

W stanie faktycznym powyższej interpretacji wskazano, że nieruchomość nabyta została w 2000 r. od miasta jako zorganizowana część mienia po zlikwidowanym przedsiębiorstwie. Ulokowane na niej budynki i budowle zostały zwolnione z podatku VAT (zgodnie z informacją zawartą w akcie notarialnym) i nie były następnie (z jednym wyjątkiem) przedmiotem najmu, dzierżawy czy też sprzedaży. W uzupełnieniu do złożonego wniosku o wydanie interpretacji, wnioskodawca wskazał, że wszystkie obiekty budowlane były wykorzystywane do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej opodatkowanej VAT. Minister Finansów odpowiadając na pytanie dotyczące opodatkowania sprzedaży zabudowanej nieruchomości odniósł się do pojęcia „pierwszego zasiedlenia” wskazując (na podstawie wyroku NSA z 14.05.2015 r., I FSK 382/14), iż pojęcie to, zawarte w Dyrektywie 112, ma charakter autonomiczny, a wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wyraźnie nakazuje aby ww. pojęcie „rozumieć szeroko jako «pierwsze zajęcie budynku, używanie»”. Tym samym uznano, że budynek i budowle ulokowane na nieruchomości wnioskodawcy były przedmiotem „pierwszego zasiedlenia” na skutek m.in. ich wykorzystania do prowadzenia działalności. Powyższe stanowisko jest prawidłowe i zasługuje na aprobatę, gdyż stanowi przejaw interpretacji przepisów ustawy o VAT w oparciu o przepisy Dyrektywy 112. Martwi jednak, że podatnicy musieli czekać na taką wykładnię kilka lat.
 

Felieton ukazał się na łamach Pulsu Biznesu z dnia 5 grudnia 2016 r.