Autor: ts_pm

Z początkiem lipca 2016 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, przewidująca znaczne ułatwienia w dostępie do tzw. rachunków nieaktywnych, także otwartych przed dniem wejścia w życie nowych przepisów.

Ustawa, która została niemal jednogłośnie przyjęta przez Sejm, jest pozytywnie oceniana przez praktyków prawa, choć należy mieć na względzie, że od 1 lipca nie tylko spadkobiercy posiadaczy rachunków (rozumianych dalej jako posiadacze rachunków bankowych oraz tzw. członkowie kasy, czyli posiadacze rachunków prowadzonych przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe – SKOK-i), ale też inne instytucje wskazane w ustawie, uzyskają łatwy i szybki dostęp do informacji o wszystkich rachunkach danej osoby fizycznej, prowadzonych przez banki i SKOK-i.

Wprowadzone zmiany do ustawy Prawo bankowe oraz ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (dalej jako ustawa o SKOK-ach) mają przede wszystkim na celu uproszczenie procedury uzyskania przez spadkobierców i zapisobierców informacji o rachunkach bankowych i rachunkach w SKOK-ach spadkodawców, tak by spadkobiercy napotykali mniejsze problemy w związku z wypłatą środków pieniężnych należnych im z tytułu spadkobrania. Ustawa zmieniająca wprowadza także regulacje mające na celu określenie wpływu śmierci posiadacza rachunku na zawartą umowę rachunku bankowego lub odpowiednio umowę imiennego rachunku członka kasy.

Obecnie, zgodnie z art. 56 Prawa bankowego, posiadacz rachunku bankowego może polecić na piśmie, aby bank dokonał – po śmierci posiadacza – wypłaty z rachunku określonej kwoty pieniężnej wskazanym przez posiadacza osobom dla niego najbliższym, m.in. małżonkowi, rodzicom, dzieciom, wnukom lub rodzeństwu (dyspozycja wkładem na wypadek śmierci). Kwota wypłaty, o której mowa powyżej, bez względu na liczbę dyspozycji wydanych w różnych bankach, nie może być wyższa niż dwudziestokrotne przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku (obecnie ok. 90 tysięcy złotych). Co istotne, kwota wypłacona przez bank uprawnionym osobom nie wchodzi do spadku po posiadaczu rachunku i powinna być wypłacona przez bank (podzielona między uprawnione osoby) niezależnie od tego, czy przeprowadzono dział spadku czy też nie. W praktyce jednak mało osób korzysta z tej możliwości i składa w banku oświadczenie o dyspozycji wkładem na wypadek śmierci. Banki nie mają obowiązku informować klientów o takiej możliwości, a sami klienci rzadko zdają sobie sprawę, że przysługuje im takie uprawnienie.

Dlatego, zgodnie z nowelizacją (dodany art. 56a do ustawy Prawo bankowe oraz ust. 2a i 2b do art. 14 ustawy o SKOK-ach), bank i SKOK obowiązany będzie przy zawieraniu umowy rachunku poinformować w sposób zrozumiały dla posiadacza rachunku o możliwości wydania przez niego dyspozycji wkładem na wypadek śmierci. Gdy tylko bank albo SKOK poweźmie informację o śmierci posiadacza rachunku, który wydał dyspozycję wkładem na wypadek śmierci, będzie zobowiązany zawiadomić niezwłocznie osoby wskazane przez posiadacza rachunku o możliwości wypłaty na ich rzecz określonej kwoty.

Dodatkowo nowe regulacje określają, jaki wpływ ma śmierć posiadacza rachunku na zawartą umowę rachunku bankowego, a także określają skutki prawne niekorzystania z rachunku bankowego przez długi czas. Od 1 lipca 2016 r. umowa rachunku bankowego, którego posiadaczem jest osoba fizyczna, niezawarta w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, ulega rozwiązaniu co do zasady z dniem śmierci posiadacza rachunku albo z upływem 10 lat od dnia wydania przez posiadacza rachunku ostatniej dyspozycji dotyczącej tego rachunku. Jeżeli jednak posiadacz rachunku nie wyda żadnej dyspozycji dotyczącej rachunku w ciągu 5 lat, bank albo SKOK prowadzący rachunek będzie miał obowiązek wystąpić do Ministra Cyfryzacji o udostępnienie danych z rejestru PESEL, by ustalić, czy posiadacz rachunku żyje.

Jedną z istotniejszych zmian, które będą miały znaczenie praktyczne dla spadkobierców, jest wprowadzenie obowiązku prowadzenia przez banki i SKOK-i centralnej informacji o rachunkach. Na żądanie spadkobiercy banki i SKOK-i będą zobowiązane (po zweryfikowaniu tytułu do spadku) do pozyskania dla każdego ze spadkobierców, który tego zażąda, informacji o wszystkich rachunkach prowadzonych w polskich bankach i SKOK-ach na rzecz spadkodawcy. Ze zbiorczej informacji spadkobierca uzyska dane banku lub SKOK-u, który prowadził rachunek spadkodawcy, numer rachunku oraz informację, czy rachunek jest nadal prowadzony. Procedura uzyskania informacji z centralnej bazy nie będzie skomplikowana, a uzyskanie informacji nie powinno zajmować więcej niż kilka czy kilkanaście dni. Spadkobierca będzie mógł jednak złożyć wniosek o udzielenie informacji z centralnej bazy jedynie wówczas, jeśli będzie znał dane przynajmniej jednego banku lub SKOK-u, który prowadził albo prowadzi rachunek spadkodawcy.

Najprawdopodobniej banki oraz SKOK-i będą pobierały opłaty za usługę, ale ustawa zastrzega, że nie może ona wynosić więcej niż koszt wygenerowania takiej informacji.

Przewiduje się, że nowelizacja rozwiąże problemy wielu osób, które po śmierci bliskich będą chciały uporządkować ich sprawy, a także znacznie zmniejszy liczbę tzw. uśpionych kont, na których od lat leżą środki zgromadzone przez zmarłych.

Dodatkowo warto zwrócić uwagę, że zgodnie z nowymi przepisami prawo do uzyskania w dowolnym banku oraz SKOK-u zbiorczej informacji o rachunkach osoby fizycznej na wypadek jej śmierci mają mieć m.in. Komisja Nadzoru Finansowego, sąd lub prokurator w związku z toczącym się postępowaniem o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, sąd w związku z prowadzonym postępowaniem spadkowym, komornik sądowy oraz organ podatkowy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych.

Ponieważ bank oraz SKOK będzie miał obowiązek zawiadomić gminę ostatniego miejsca zamieszkania posiadacza rachunku o dacie powzięcia informacji o śmierci posiadacza rachunku, także gmina będzie uprawniona do uzyskania zbiorczej informacji w dowolnym banku oraz SKOK-u.

Autorki: Aldona Leszczyńska-Mikulska, Dagmara Michalska.

Ministerstwo Finansów pracuje nad kolejnymi zmianami w ustawie o VAT, które mają uszczelnić system. Tym razem chce utrudnić rejestrowanie dla celów VAT podmiotów, które są potencjalnymi oszustami. Pomysł komentuje Zdzisław Modzelewski, który zwraca uwagę, że firmy świadczące usługi doradztwa podatkowego rejestrują dla klientów dziesiątki spółek.
 

Zdzisław Modzelewski, doradca podatkowy, wspólnik praktyki podatkowej GWW zwraca uwagę, że firmy świadczące usługi doradztwa podatkowego rejestrują dla klientów dziesiątki spółek.
– Na moment rejestracji nie można ocenić, do czego spółka będzie wykorzystana. Służby skarbowe musiałyby udowodnić takiemu pełnomocnikowi, że miał wiedzę o jej planowanym wykorzystaniu do celów wyłudzenia VAT, a to jest niezwykle trudne. Poza tym, zdecydowana większość wyłudzeń VAT opiera się właśnie na „działalności biznesowej”, tylko podatnicy nie odprowadzają od niej należnego fiskusowi podatku VAT. Wątpię, aby istniała możliwość skutecznego nałożenia odpowiedzialności na pełnomocnika. – wyjaśnia ekspert GWW.

Artykuł ukazał się na łamach Rzeczpospolitej dnia 13 czerwca 2016 r., link.

„Już kilka lat temu OECD opublikowała listę krajów, które nie uczestniczą w międzypaństwowej wymianie informacji w sprawach podatkowych lub uczestniczą w niej w niewielkim zakresie (tzw. czarna i szara lista). Groźba sankcji oraz względy reputacji na arenie międzynarodowej skłoniły większość państw znajdujących się na szarych i czarnych listach OECD do zawierania dwustronnych umów międzynarodowych o wymianie informacji podatkowych (Tax Information Exchange Agreements, TIEA).

Zgodnie z umowami międzynarodowymi typu TIEA wymianie podlegają nie tylko informacje podatkowe, ale również m.in. informacje na temat struktury własnościowej podmiotów. Szeroki jest również zakres podatków, których dotyczy wymiana informacji. Państwa określane mianem rajów podatkowych zgodziły się przekazywać informacje nie tylko o swoich rezydentach, ale o wszystkich podmiotach znajdujących się w ich właściwości terytorialnej, w tym także pozyskiwać informacje posiadane przez te podmioty. Wymianą mają być objęte także informacje bankowe oraz informacje znajdujące się w posiadaniu sektora usług administracyjnych. W największym stopniu na współpracę w zakresie wymiany informacji podatkowych zdecydowały się państwa (terytoria) będące byłymi koloniami brytyjskimi, w tym Jersey, Wyspa Man, Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Kajmany, Bahamy, Bermudy, Guernsey” – pisze Aldona Leszczyńska-Mikulska.

Pełna treść artykułu dostępna pod linkiem.

"Państwa członkowskie Unii Europejskiej, w ślad za innymi państwami na świecie, intensyfikują prace nad poszerzeniem zakresu automatycznej wymiany informacji podatkowych, którą uznaje się za najefektywniejszą formę zwalczania zjawiska unikania opodatkowania.

Przepisami dyrektywy Rady 2011/16/UE w zakresie automatycznej wymiany informacji (zmienionej w 2014 i 2015 roku) Polska została zobligowana do implementacji przepisów, które są podstawą prawną do automatycznej wymiany między państwami członkowskimi Unii Europejskiej nie tylko informacji o typowych dochodach osób fizycznych gromadzonych na rachunkach bankowych (jak odsetki), lecz także w zakresie innych kategorii tzw. niefinansowych dochodów osób fizycznych" – pisze Aldona Leszczyńska-Mikulska.

Pełny artykuł dostępny pod linkiem.

Polska wprowadzi przepisy będące implementacją nowego globalnego standardu w zakresie automatycznej wymiany informacji w sprawach podatkowych opracowanego przez OECD.

Ze względu na zwiększające się możliwości inwestowania za granicą w szeroką gamę produktów finansowych proces określania wysokości należnych podatków przez państwa staje się coraz trudniejszy. Dotychczasowa wymiana informacji między państwami członkowskimi UE w zakresie odsetek na rachunkach prowadzonych dla zagranicznych podatników okazała się niewystarczająca. Podatnicy ci mogą uchylać się od opodatkowania, to znaczy zatajać przed organami podatkowymi inne przychody z kapitałów osiągane za granicą, i nie odprowadzać podatków do budżetów państw, których są rezydentami. Administracje podatkowe tych państw mogą bowiem nie wiedzieć o wysokości przychodów, a nawet o samym fakcie, że podatnicy inwestują za granicą. W związku z tym automatyczna wymiana informacji w sprawach podatkowych stała się kluczowym celem na szczeblu międzynarodowym. Powstała konieczność rozszerzenia kategorii przychodów i innych informacji będących przedmiotem automatycznej wymiany oraz objęcia tą wymianą państw niebędących członkami UE.

Globalny standard automatycznej wymiany informacji w sprawach podatkowych

W odpowiedzi na potrzebę skuteczniejszej walki z uchylaniem się od opodatkowania Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (Organisation for Economic Co-operation and Development – OECD) opublikowała w lipcu 2014 r. jednolity standard raportowania (Common Reporting Standard – CRS) będący globalnym standardem w zakresie automatycznej wymiany informacji w sprawach podatkowych. Głównym założeniem wytycznych opracowanych przez OECD jest nałożenie na instytucje finansowe danego państwa obowiązku przekazywania swoim organom podatkowym informacji o rachunkach prowadzonych dla zagranicznych podatników. Zebrane informacje mają być okresowo i automatycznie przekazywane organom podatkowym państw, których rezydentami są ci podatnicy. Polska zobowiązała się do wprowadzenia nowego standardu od 2017 r.

Nastąpi to poprzez całkowicie nowy akt prawny. We wrześniu 2015 r. pojawił się projekt ustawy o obowiązkowej automatycznej wymianie informacji w dziedzinie opodatkowania. W toku prac legislacyjnych dostrzeżono jednak potrzebę uporządkowania i ujęcia wszystkich zagadnień związanych z wymianą informacji podatkowych (zarówno nowych, jak i już obowiązujących) w jednym akcie prawnym. Efektem tego jest kolejny projekt z 19 maja 2016 r. ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami. W aktualnym stanie prawnym zagadnienia dotyczące informacji podatkowych i ich wymiany wynikają przede wszystkim z Ordynacji podatkowej, a także z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i innych umów międzynarodowych. W dziale VIIA Ordynacji podatkowej uregulowane są ogólne i szczegółowe zasady wymiany informacji. Ze względu na dużą objętość projektowanych zmian uznano, że wprowadzenie ich do Ordynacji będzie negatywnie rzutowało na jej strukturę. W związku z tym zaproponowano umieszczenie ich w odrębnej ustawie przy jednoczesnym przeniesieniu do niej przepisów działu VIIA Ordynacji.

Celem nowego projektu ustawy jest m.in wprowadzenie do polskiego ustawodawstwa założeń unijnej dyrektywy Rady 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 r. zmieniającej dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania. Dyrektywa ta jest zbieżna z globalnym standardem w zakresie automatycznej wymiany informacji w sprawach podatkowych opracowanym przez OECD. Nowe przepisy dyrektywy miały znaleźć odzwierciedlenie w ustawodawstwach państw członkowskich UE najpóźniej z początkiem 2016 r. Polski projekt obecnie znajduje się jednak na etapie konsultacji publicznych. Zgodnie z założeniami ustawa ma wejść w życie 1 września 2016 r.

Na czym będzie polegać automatyczna wymiana informacji podatkowych?

Ustawa nałoży na polskie instytucje finansowe (m.in. banki, domy maklerskie, fundusze inwestycyjne i zakłady ubezpieczeń) obowiązek regularnego informowania Ministra Finansów i upoważnionych przez niego organów o rachunkach prowadzonych dla zagranicznych podatników. Informacje te będą następnie przekazywane za pomocą środków komunikacji elektronicznej administracjom podatkowym państw, których rezydentami są posiadacze rachunków. Co istotne, wymiana informacji będzie odbywała się automatycznie, tj. bez uprzedniego wniosku państwa rezydencji podatnika. Minister Finansów będzie przekazywał z urzędu informacje o rachunkach co roku w terminie do 30 września po roku kalendarzowym, którego informacje te będą dotyczyły.

Wprowadzenie globalnego standardu jest, obok rozwiązań wprowadzonych w ramach umowy FATCA i wykonującej ją ustawy z 9 października 2015 r. (o których piszemy w tekście „Trudny los amerykańskiego podatnika”), jedną z istotniejszych zmianw zakresie międzynarodowej wymiany informacji podatkowych. Do tej pory Polska była zobowiązana do udzielania takich informacji przede wszystkim na wniosek zagranicznych administracji podatkowych. Prawdą jest, że obecnie państwa członkowskie UE, także Polska, wymieniają się już automatycznie informacjami o niektórych kategoriach przychodów osiąganych przez zagranicznych podatników (w tym o wspomnianych już odsetkach na rachunkach bankowych). Projektowana ustawa rozszerzy jednak zakres wymiany informacji o przychodach, co może skutecznie uniemożliwić podatnikom ukrywanie kapitałów za granicą. Co więcej, stworzy ona możliwość automatycznej wymiany także z państwami niebędącymi członkami UE (realizacja globalnego standardu).

Informacje będące przedmiotem wymiany

Zgodnie z projektem ustawy informacje o rachunkach będą zawierać przede wszystkim dane osób fizycznych lub innych podmiotów przez nie kontrolowanych, będących posiadaczami rachunków, w tym numer identyfikacji podatkowej nadany przez ich państwo rezydencji, informacje na temat państwa rezydencji, numer rachunku oraz kwoty przychodów, takich jak odsetki, dywidendy, przychody ze sprzedaży aktywów finansowych i inne przychody osiągnięte w związku z aktywami posiadanymi na rachunku (przychody z kapitałów). Aby zminimalizować szanse ukrycia jakichkolwiek nieopodatkowanych przychodów, instytucje będą miały również obowiązek przekazywania informacji o saldach rachunków.

Kontrola sprawozdawczości instytucji finansowych

Minister Finansów będzie upoważniony do przeprowadzania w instytucjach finansowych kontroli prawidłowości i terminowości wykonywania przez nie obowiązków informacyjnych. Co do zasady instytucje finansowe mogą dokonywać korekt przekazywanych informacji. Nie będzie to jednak możliwe w trakcie trwania kontroli. Minister, lub upoważniony przez niego organ, będzie mógł w szczególności żądać udzielenia niezbędnych wyjaśnień, udostępniania ksiąg i wszelkiego rodzaju dokumentów oraz sporządzać ich kopie. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości zostanie wskazany termin do ich usunięcia. Niedopełnienie obowiązków informacyjnych lub nieusunięcie w terminie stwierdzonych nieprawidłowości może skutkować nałożeniem na instytucje finansowe kary pieniężnej w wysokości do 1 000 000 zł. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kontroli instytucji finansowych odpowiednie zastosowanie znajdą wybrane przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące postępowania podatkowego oraz kontroli podatkowej.

Podsumowanie

Wydaje się, że wprowadzenie sprawnie działającego globalnego systemu wymiany informacji podatkowych pozostaje kwestią czasu. Nadchodzące zmiany pokazują, że ukrywanie przychodów za granicą stanowi coraz poważniejszy problem organów podatkowych, które obecnie nie dysponują wystarczająco skutecznymi instrumentami do walki z uszczuplaniem wpływów budżetowych wskutek ukrywania kapitałów za granicą. Uchwalenie ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami w teorii odpowiada globalnemu standardowi opracowanemu przez OECD, mającemu odzwierciedlenie w prawie unijnym. Czas jednak pokaże, czy w planowanym kształcie będzie to skuteczne rozwiązanie problemu uchylania się od opodatkowania. Regularne przekazywanie informacji o rachunkach pozwoli wprawdzie organom podatkowym na dokładne monitorowanie zagranicznych inwestycji i wykrywanie przychodów, od których nie zapłacono należnego podatku. Pozostaje jednak pytanie, czy mimo to należycie wywiążą się one z nałożonych na nie obowiązków informacyjnych i czy administracja podatkowa będzie w stanie skutecznie eliminować ewentualne nieprawidłowości w tym zakresie.

W orzecznictwie sądowym pojawiały się opinie dopuszczające kwestionowanie uchwały zgromadzenia wspólników spółki m.in. na podstawie art. 189 kodeksu postępowania cywilnego. Uchwałę taką uznawano by wtedy za „nieistniejącą”. Dr Marcin Borkowski wyjaśnia, czy jest to uzasadnione.

Felieton ukazał się na łamach Dziennika Gazety Prawnej 7 czerwca 2016 r. w cyklu Akademia Prawa Gospodarczego, link.

Dobiegają końca prace nad wprowadzeniem do polskiego systemu prawa tzw. klauzuli obejścia przepisów prawa podatkowego. Z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, iż jeden z przepisów nowelizacji jest niezgodny z Konstytucją. Efekt: istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że całości nowych przepisów zostanie zakwestionowana przez Trybunał Konstytucyjny. – felieton podatkowy Artura Cmocha.

FELIETON | Artur Cmoch, doradca podatkowy, wspólnik zarządzający GWW Tax

Nowa klauzula niezgodna z Konstytucją

Chodzi o artykuł 7 ustawy nowelizującej, zgodnie z którym nowe przepisy będą miały zastosowanie do korzyści podatkowych uzyskanych po wejściu w życie klauzuli. Oznacza to, że – zgodnie z zamierzeniem ustawodawcy – skutki legalnych obecnie działań będą mogły być oceniane na podstawie przepisów, które jeszcze nie obowiązują. Zatem, będziemy mieli do czynienia z działaniem prawa wstecz, co godzi w podstawowe wartości konstytucyjne, w tym przede wszystkim w zasadę państwa prawa.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, ingerując w prawa nabyte, prawodawca powinien wprowadzić rozwiązania prawne, które zawężają do niezbędnego minimum negatywne skutki dla zainteresowanych i umożliwiają im dostosowanie się do nowej sytuacji, w szczególności przez wprowadzenie odpowiedniej vacatio legis lub ustanowienie przepisów przejściowych ułatwiających adresatom norm prawnych dostosowanie się do nowych regulacji (orzeczenia K 26/97, K 32/00, P 3/00, K 13/01, K 45/01).

W powyższym kontekście omawiana nowelizacja jest podwójnie sprzeczny z ustawą zasadniczą. Po pierwsze: nie odnosi się do ochrony praw nabytych przed wejściem w życie zmian. Po drugie: rozszerza działanie nowych przepisów na skutki transakcji dokonywanych na gruncie obecnego stanu prawnego, który przecież klauzuli obejścia przepisów prawa podatkowego nie przewiduje. Jeżeli zatem podatnik osiąga obecnie korzyść podatkową w wyniku transakcji, które w pełni są zgodne z prawem i w szczególności nie można wobec nich podnieść zarzutu pozorności, to ustawodawca nie może kwestionować tego w przyszłości, gdyż oznacza to brutalny faul, czyli zmianę reguł w trakcie gry.

Brak zgodności z Konstytucją omawianego przepisu nie budzi wątpliwości. Pojawia się natomiast pytanie, czy Trybunał oceniając nowe regulacje stwierdzi niekonstytucyjność całej ustawy, czy też jedynie omawianego przepisu. Wydaje się, że zaistnieje podstawa do zakwestionowania całości nowelizacji. Dlaczego? Przyznanie organom podatkowym prawa do oceny skutków zdarzeń powstałych przed wejściem w życie nowych przepisów jest nierozłączną częścią kompetencji nadanych przez nową ustawę. Skoro część z tych kompetencji pozostawać będzie w niezgodności z ustawą zasadniczą, a jednocześnie brak będzie przepisu, który wyraźnie dawać będzie wspomnianym organom możliwość stosowania klauzuli jedynie „na przyszłość”, całość nowych regulacji będzie niekonstytucyjna.
 

Skarbówka nakazała firmie VTT System zapłatę 4,6 min zł podatku VAT, choć ten został już zapłacony we właściwej wysokości. Na nic zdały się odwołania i skargi do sądu. Rzekomy dług doprowadził do zamknięcia firmy – dyskusyjną praktykę organów skarbowych dot. walki z przestępstwami karuzelowymi komentuje Grzegorz Mularczyk.
 

Według Grzegorza Mularczyka, doradcy podatkowego, wspólnika GWW Tax, urzędy kontroli skarbowej działają według określonego schematu. – Ustalają kwotę utraconą przez budżet państwa w danym łańcuchu transakcji i obciążają nią te podmioty, które uczestniczyły w dalszych etapach. Od jakiegoś czasu nie prowadzą już de facto postępowań dowodowych. Tymczasem dla nabywcy fakt, że dany towar mógł być na wcześniejszym etapie przedmiotem nadużyć, jest nie do wykrycia – tłumaczy Mularczyk.

Artykuł ukazał się na łamach miesięcznika Uważam Rze, czerwiec 2016, link.

O ile solidarna odpowiedzialność inwestora za zapłatę wynagrodzenia należnego podwykonawcom nie budzi wątpliwości, o tyle poprawa sytuacji generalnego wykonawcy kosztem inwestora nie znajduje uzasadnienia.

Michał Sękowski, radca prawny, partner GWW Legal jest współautorem artykułu na temat rozliczenia umowy o roboty budowlane.

Artykuł ukazał się w Rzeczpospolitej dnia 31 maja 2016 r. Tekst dostępny pod linkiem: https://www.rp.pl/Opinie/305319980-Rozliczenie-miedzy-stronami-umowy-o-roboty-budowlane.html 

Branżowy portal RynekInfrastruktury.pl opublikował obszerną analizę zwycięskiej sprawy sądowej prowadzonej przez GWW. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dn. 30 marca 2016 r. (Sygn. akt: II SA/Kr 1130/15) zablokował możliwość realizacji tzw. obejścia Zakopanego przez tereny Południowomałopolskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, w tym potoki Cicha Woda i Krzeptowski oraz w sąsiedztwie Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Nie dojdzie do budowy obwodnicy Zakopanego przez tereny Południowomałopolskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, w tym potoki Cicha Woda i Krzeptowski, wiodącego w sąsiedztwie Tatrzańskiego Parku Narodowego. I choć społecznościom Podhala można wiele zarzucić w blokowaniu inwestycji drogowych, to tym razem racje ich sprzeciwu niemal w pełni potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.

Wydanie decyzji środowiskowej naruszyło szereg przepisów postępowania, w tym kardynalnych, dotyczących wariantowania i przyrodniczej kompensacji.

Mecenas Joanna Sebzda-Załuska, która reprezentowała skarżących zwraca uwagę, że procedura wydania przez organy decyzji środowiskowej trwała od maja 2011 r. do lipca 2015 r., a zatem 4 lata. – Sąd tymczasem dopuścił do udziału w sprawie ponad 200. uczestników i rozpatrzył skargę w przeciągu pół roku. Nie sposób pominąć, że sprawa była bardzo skomplikowana, a jak wynika z uzasadnienia wyroku, sąd odniósł się w sposób szczegółowy do każdego z podniesionych zarzutów. Decyzji w sądzie nie broniły ani organy, ani inwestor – podkreśla mecenas.

Artykuł ukazał się w portalu branżowym RynekInfrastruktury.pl w dnia 28 maja 2016 r., pełny tekst pod linkiem.